Życie i działalność Tadeusz Kościuszki - patrona naszej szkoły.
Tadeusz Kościuszko urodził się na Polesiu w majątku Mereczowszczyzna 4 lutego 1746 roku. Ojciec jego, Ludwik, był dzierżawcą tego majątku. Matka miała na imię Tekla. Tadeusz miał dwie siostry i jednego brata. Wszystkie dzieci państwa Kościuszków uczęszczały do Kolegium w Lubieszowie, gdzie panował duch patriotyczny. W roku 1766, gdy Tadeusz miał 20 lat, po zdaniu egzaminu i złożeniu przyrzeczenia wstąpił do Szkoły Rycerskiej. Po trzech latach otrzymał stopień kapitana i dostał stypendium królewskie na wyjazd do Paryża. Tam wstąpił do Królewskiej Akademii Malarstwa
i Rzeźby, gdyż do Akademii Wojskowej, jako cudzoziemiec nie mógł być przyjęty. Po pięciu latach pobytu w Paryżu, w roku 1774, Kościuszko wyjeżdża do Ameryki Północnej. W 1783 roku wraca do kraju, gdzie w 1789 roku zostaje przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego podniesiony do rangi generała. Wezwany rozkazem królewskim pełni służbę wojskową.
W 1792 roku na Ziemie Polskie wkroczyły wojska rosyjskie carycy Katarzyny. Kościuszko dowodzi w kilku bitwach przeciwko wojskom rosyjskim. Zaczęto myśleć o zorganizowaniu powstania.
24 marca 1794 roku o godzinie 9 rano na Krakowskim Rynku podpisany został Akt Powstania. Tadeusz Kościuszko został Naczelnikiem Powstania i złożył przysięgę narodowi. Zwycięstwo w bitwie pod Racławicami obudziło wiarę w pomyślność powstania. W bitwie tej niezwykłą walecznością wykazali się chłopi uzbrojeni w kosy - kosynierzy. Bitwa ta została uwieczniona przez wybitnych malarzy - Jana Stykę i Wojciecha Kossaka.
W 1800 roku w Paryżu Kościuszko wydał broszurę "Czy Polacy mogą wybić się na niepodległość?". Z broszury tej czerpali natchnienie powstańcy 1830 roku. Twierdził w niej, że Polaków stać na wywalczenie niepodległości, byle wierzyli we własne siły. Później Kościuszko nie angażował się już w działalność publiczną.
W 1815 roku zamieszkał w Solur w Szwajcarii. Tam zmarł po krótkiej chorobie 15 października 1817 roku.
Rok po śmierci przewieziono jego prochy do Krakowa i pochowano na Wawelu. Serce pozostało jednak w Szwajcarii w Muzeum Polskim w Raperwilu. Urna z sercem przewieziona została do Polski dopiero w 1927 roku i umieszczona na Zamku Królewskim w Warszawie. Obecnie znajduje się w Muzeum Narodowym w Warszawie.